Περιήγηση: Γιάννης Λάσκαρης για τη σειρά «Ξεναγήσεις» του φορέα «Στην ομορφιά που χάνεται»

Ότι και αν έχεις ακούσει για έναν θρυλικό τόπο και συγκεκριμένα ένα χωριό, τα συναισθήματα γίνονται εντονότερα όταν το διασχίζεις για πρώτη φορά. Έτσι έφθασα στο θρυλικό Ρωμύρι Μεσσηνίας, οδοιπόρος αφού άφησα το αυτοκίνητο στην όμορφη βρύση που έχει κτιστεί δίπλα στο μικρό ποτάμι . Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα να ανέβω τον χωμάτινο δρόμο καθώς ο ήλιος στην κυριολεξία δεν με άφησε από το βλέμμα του και ο ίσκιος στη διάρκεια της διαδρομής ήταν δυσεύρετος. Ο ορίζοντας απλωνόταν γεμάτος πλούσιες εικόνες που δεν προλαβαίνεις    να απολαύσεις αν βιάζεσαι να φθάσεις στο Ρωμύρι. Ήσυχο γαλήνιο και απομονωμένο με καλωσορίζει το γραφικό αυτό χωριό. Από πέτρα και μνήμη βυθισμένο στην αγκαλιά της φύσης σε σφίγγει στην δική του  αγκαλιά . Γεμάτο από πέτρινα σπαράγματα, σπίτια πέτρινα,  μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς που άλλα αντέχουν ακόμη και άλλα φαντάζουν σαν ηττημένα από άγρια μάχη και μάχη εδώ δεν έχει γίνει καθώς όπως λέει και η ιστορία κατακτητής δεν πάτησε. Το Ρωμύρι είναι γνωστό για το τραγούδι της Παπαλάμπραινας και το μεγάλο πανηγύρι. Όπως διαβάζω από την πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα του συλλόγου :Η ονομασία του χωριού αποδίδεται στο ότι το κατοικούσαν Έλληνες, δηλαδή Ρωμιοί, όπως λέγονταν τότε οι Έλληνες καθώς οι κατακτητές δεν επιχείρησαν να το καταλάβουν λόγω της θέσης του.Το Ρωμύρι έγινε γνωστό από τα επεισόδια που έγιναν όταν κλέφτες το 1860 μπήκαν στο σπίτι του Παπαλάμπρου να τον ληστέψουν γιατί είχαν πληροφορίες πως φύλαγε τα λεφτά της μητρόπολης Μεθώνης. Εξ’ αφορμής αυτού του περιστατικού γράφτηκε το πασίγνωστο και κοσμοξάκουστο δημοτικό τραγούδι «Παπαλάμπραινα».  Πρέπει να αναφέρουμε πως πραγματοποιούνται  σπουδαίες εκδηλώσεις κατά τις οποίες το Ρωμύρι γίνεται το επίκεντρο της ευρύτερης περιοχής.

Στα φυσικά όρια του Δήμου Πύλου Νέστορος

και Δήμου Μεσσήνης

΄-ένα πολιτιστικό σημείο αναφοράς

και σύζευξης αξίζει να το δούμε σαν μια αφορμή για περιήγηση κοινή δράση και φυσικά μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.